Engram II - Wahanie

Kompozycja optycznie dzieli obraz na dwie części. Najciemniejsza szarość w odcieniu indygo, wypełnia dolną jego część, ustanawia ciężar konstrukcji, sytuuje stabilnie i stanowi oparcie dla dalszych rozwiązań. Engram zbudowany jest z linii tworzących trójkąty przyległe do siebie. Trójkąty tworzą wertykalną siatkę pełniącą jakby funkcję przysłony. Każda figura wypełniona jest inną barwą a zarazem pełni rolę pryzmatu. Trójkąty odsłaniają i przysłaniają światło. Ono wybiera drogę strumienia dość łagodnie od pastelowej gamy do ciemnej szarości, koreluje z walorem. Rozproszenie światła postrzegane jest jak zamglenie i niezbyt spójny kształt. Wrażenie sugeruje odczucie stanu nieważkości. Linie ukośne i kąt nachylenia jest zdecydowany, ale nie przesądza o zachwianiu równowagi. Kompozycja rozgrywa zarys zmienności, wahanie linii ukośnych, niedosłowność. Kolory pastelowe wyrażają inny wymiar rzeczy, inny dźwięk i temperaturę. Niepewność – wahanie – niedosłowność. Niedosłowność proponuje rozwiązanie. Ryzyko Engramu.